രാവിലെ ഉറക്കമുണര്‍ന്നെഴുന്നെറ്റയുടന്‍ പോരിനു വന്ന ഭാര്യയ്ക്കിട്ടൊന്നു പൊട്ടിച്ച് വീട്ടില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങിയതാണ് നാണപ്പന്‍… കുറേ നേരം കുഞ്ഞപ്പേട്ടന്റെ ചായക്കടയിലിരുന്നു.. “ടാറ്റയുടെ ഡാമും” “രാഹുലിന്റെ മുംബൈ യാത്ര”യും “ശിവരാമന്റെ” വര്‍ഗ്ഗ വഞ്ചനയും കൊണ്ട് സജീവമായിരുന്നു അവിടം… മൂന്നോ നാലോ ചായയും ഒരു കെട്ട് ബാപ്പു ബീഡിയുടെ പുകയും അകത്താക്കിക്കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അവിടം മടുത്തു… ഇവന്മാര് സ്വസ്ഥമായൊരിടത്തിരിക്കാന് സമ്മതിക്കില്ല… ശിവരാമനും, ഡാമും… കോപ്പും… നാണപ്പന്‍ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങിനടന്ന് ബസ് സ്റ്റോപ്പില്‍ പോയിരുന്നു. ആകപ്പാടെ ഒരു മന്തപ്പ്.. എങ്ങിനെയാണ് ഒന്നു വൈകുന്നേരമാക്കുക?? വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു ചെന്നാല്‍ ആ മൂധേവിയുടെ കരിക്കലം പോലുള്ള മോന്ത കാണേണ്ടി വരും..
അങ്ങിനെ ചിന്തിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ ബസ് വന്നു… കാലുകള്‍ യാന്ത്രികമായി നാണപ്പനെയും വഹിച്ചു കൊണ്ട് ബസ്സില്‍ കയറി.
“ടിക്കറ്റ്… ടിക്കറ്റ്… ഏട്ത്തേക്കാ???”
“ഏടെയെങ്കിലും.. ”
“ബസ് സ്റ്റാന്റോ അതോ ബസാറോ???”
“ബസാറെങ്കില് ബസാറ്… ഇന്നാ പിടി അന്റെ പൈസ..”
നഗരത്തിലേക്കുള്ള ബസില്‍ കയറിയത് ഭാഗ്യം. നഗരത്തിന്റെ ഒരു കോണ്‍ ചുറ്റുമ്പോഴേക്കും നേരമിരുട്ടിക്കിട്ടും.. തന്റെ ഇഷ്ടം പോലെ നടക്കുകയും ചെയ്യാം.. തന്റെ നാട്ടിന്‍പുറത്താണെങ്കില് ഒരു വഴിക്ക് പോകുമ്പോള്‍ ആരെയൊക്കെ ബോധ്യപ്പെടുത്തണം??? രാവിലെയെഴുന്നെറ്റ് സോപ്പും തോര്‍ത്തുമായി തോട്ടിന്‍ കരയിലേക്കു പോകുമ്പോള്‍ പോലും, “ ഏട്ത്തേക്കാ?? കുളിക്കാനാ???” എന്ന ചോദ്യവുമായി എതിരിടുന്ന പത്തു പേരെയെങ്കിലും തൃപ്തിപ്പെടുത്താതെ രാവിലെ കുളി അസാധ്യം.. ഇനി പതിവില്ലാത്ത ഒരു വഴിയിലൂടെയാണ് യാത്രയെങ്കില്‍ പിന്നെ പറയുകയേ വേണ്ട, പോലീസുകാരെ വെല്ലുന്ന ചോദ്യം ചെയ്യല്‍ മികവുമായി നില്‍ക്കുന്നുണ്ടാവും വഴി നീളെ ബാരിക്കേഡും തീര്‍ത്തുകൊണ്ട്… ശല്യങ്ങള്‍…
*******
എത്ര സുന്ദരമാണീ നഗരം.. എല്ലാവരും സ്വതന്ത്രര്‍. എല്ലാ വഴികളും തുറന്നു കിടക്കുന്നു. ആര്‍ക്കും എപ്പോഴും എത്ര തവണയും നടക്കാം.. വഴിയില്‍ ചോദ്യശരങ്ങളുമായി ബാരിക്കേഡ് തീര്‍ക്കാന്‍ ആരുമില്ല..
ഒരു മണിക്കൂര്‍ പിന്നിട്ടു കാണും ആ നഗരഹൃദയത്തിലെത്തിയിട്ട്… കുറേ നടന്നു.. മുന്നില്‍ കാണുന്ന വഴികളിലൂടെയെല്ലാം… ഒരു ലക്ഷ്യ സ്ഥാനവുമില്ലാതെ, അതുകൊണ്ടു തന്നെ ഒട്ടും തിരക്കില്ല്ലാതെ…
തന്നെ തിക്കി/തള്ളിയൊതുക്കി ധൃതിയില് നടന്നു പോകുന്ന പരിഷ്കൃത വേഷധാരികളെ നോക്കി നാണപ്പന്‍ അത്ഭുതപ്പെട്ടു… എല്ലാവര്‍ക്കും തിരക്കു തന്നെ. എല്ലാവരും തിരക്കിട്ട് ഓടിച്ചെല്ലുന്നത് ഒരിടത്തേക്കോ???
ആ ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിലോരുവനായി, എന്നാല്‍ അവരില്‍നിന്നൊക്കെയകന്ന്, നാണപ്പന്‍ നടന്നു, തന്റെതായ ലോകത്തിലൂടെ….
“അയ്യോ…കള്ളന്‍!! കള്ളന്‍!!”
ഈ നിലവിളി കേട്ടാണ് നാണപ്പന്‍ വീണ്ടും ആ ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിനു നടുവിലേക്ക് മടങ്ങിയെത്തിയത്.. നിലവിളി വീണ്ടും മുഴങ്ങിയപ്പോള്‍ നാണപ്പന്‍ ചുറ്റും ഒന്ന് എത്തി നോക്കി. തന്റെ മുന്നിലായി കുറച്ചകലെ നിന്നാണ് ശബ്ദം.. ഒരു സ്ത്രീയാണ്. തന്റെ നേര്‍ക്ക് ഓടി വന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു യുവാവിനെ ചൂണ്ടിയാണ് അവര്‍ വിളിച്ചു കൂവുന്നത്.. അവന്റെ കയ്യില്‍ അവളുടെ വാനിറ്റി ബാഗ്…
അത്രയും ഉച്ചത്തിലുള്ള നിലവിളി കേട്ടിട്ടും ആ മനുഷ്യസാഗരം കേള്‍ക്കാത്ത നാട്യത്തില്‍ വഴിമാറിയൊഴുകിപ്പോവുകയാണ്… അപൂര്‍വ്വം ചിലരാകട്ടെ, ‘സഹായിക്കണമെന്നുണ്ട്, പക്ഷെ സമയമില്ലല്ലോ !!!’ എന്ന നാട്യത്തിലും..
“Woods are lovely, dark and deep..
But I have promises to keep.” …. എല്ലാവരും അവരവരുടെ കുതിരകളെയും തെളിച്ചു കൊണ്ട് സ്വന്തം മാളങ്ങളിലേക്ക്.. സ്വന്തം പൊങ്ങച്ച സഞ്ചി കക്ഷത്തില്‍ ഇറുക്കിപ്പിടിച്ചും കൊണ്ട്…
“കള്ളന്‍,, കള്ളന്‍,,” വിളി വീണ്ടും കാതിലെത്തി… ദൂരെ നിന്നും കാണാം, ഒരു ‘കൊച്ചമ്മ’ ലുക്ക് ഉള്ള ഒരു മധ്യ വയസ്ക്ക.. ടണ്‍ കണക്കിനുള്ള തന്റെ ശരീരവും വലിച്ച് ഓടുന്നതിനിടയിലും മുഖത്തെ മേക്കപ്പ് നനഞ്ഞു പരയ്ക്കാതിരിക്കാന്‍ നന്നേ പണിപ്പെടുകയാണവര്‍. തൂവാലയാല്‍ വിയര്‍പ്പു കണങ്ങള്‍ ഓരോന്നായി ഒപ്പിയെടുക്കുന്നു.
കള്ളന്‍, കള്ളന്‍ എന്നു വിളിച്ച് ആ സ്ത്രീ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയ ആ യുവാവ് തന്റെ സമീപത്തു കൂടെ ഓടിപ്പോയപ്പോള്‍ നിര്‍വ്വികാരനായി നാണപ്പന്‍ നോക്കി നിന്നു.. കണ്ടാല്‍ പറയില്ല കള്ളനാണെന്ന്… ഒരു ടിപ് ടോപ് ജെന്റില്‍മാന്‍ !! അവനെ കയറിപ്പിടിക്കാന് കൈകള്‍ തരിച്ചു..
നാണപ്പന്‍ കൈകളെ ശാസിച്ചു, ചെറുതായി ഒരു അടിയും വെച്ചു കെടുത്തു.. “ അടങ്ങിയിരുന്നോ !! നമ്മളീ നാട്ടുകാരേയല്ല.. മറ്റൊരാളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തില്‍ കൈ കടത്താന്‍ നമ്മളാര് ?? വരൂ നമുക്ക് നമ്മുടെ യാത്ര തുടരാം“
സ്വന്തം ചിന്താമണ്ഡലത്തിനകത്തു കയറി വാതിലും ജനലുമടച്ച് കുറ്റിയും കൊളുത്തുകളുമിടാന് വെമ്പവേ നാണപ്പന്‍ കണ്ടു, ‘കള്ളന്‍, കള്ളന്‍’ എന്നു വിളിച്ചു കൂവിക്കൊണ്ട് ഓടി വന്നു കൊണ്ടിരുന്ന ആ സ്ത്രീ ക്ഷീണിച്ച് കുഴഞ്ഞു വീഴുന്നു… …പതുങ്ങിയ സ്വരത്തില് ഇപ്പോഴും കേള്‍ക്കാം അവരുടെ നിലവിളി.. വനരോദനം. പലരും ചുറ്റും കൂടി, ഒന്നെത്തി നോക്കി, ‘പാവം’ ‘കഷ്ടം’ എന്നിങ്ങനെ പിറുപിറുത്തു കൊണ്ട് തങ്ങള്‍ക്കു കിട്ടിയ റോള് അതിമനോഹരമായി അവതരിപ്പിച്ച ശേഷം അരങ്ങൊഴിഞ്ഞു..
നാണപ്പന്റെ കൈകള്‍ വീണ്ടും തരിച്ചു.. കാലുകള്‍ കുതിക്കാന്‍ വെമ്പി.. കൈകള്‍ നാണപ്പനെ അടിച്ചു, കാലുകള്‍ തൊഴിച്ചു… അവന്റെയുള്ളിലെ ധര്‍മ്മപാഠങ്ങള്‍ പുനര്‍ജജനിച്ചു. ഒരു സഹജീവി കഷ്ടപ്പെടുമ്പോള്‍, സഹായത്തിനായി കേണപേക്ഷിക്കുമ്പോള്‍ – അതും തീര്‍ത്തും അബലയായ ഒരു സ്ത്രീ – സഹായിക്കാതിരിക്കുന്നവന്‍ മനുഷ്യനാണോ???
നാണപ്പന്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. കണ്‍ വെട്ടത്തു തന്നെയുണ്ടവന്‍, ആ പകല്‍ക്കള്ളന്‍… കുത്തിയൊഴുകുന്ന ജനസാഗരത്തിനിടയിലൂടെ തട്ടിത്തടഞ്ഞ് നീന്തുകയാണവന്‍..
നാണപ്പന്റെ ശരീരത്തിന് ഊര്‍ജ്ജം വെച്ചു. “കള്ളന്‍, കള്ളന്‍ “ നേര്‍ത്തലിഞ്ഞില്ലാതായിരുന്ന ആ സ്ത്രീ ശബ്ദം നാണപ്പന്‍ സ്വയമാവാഹിച്ചു. കൈ കാലുകള്‍ ചിറകുകളായി.. നാണപ്പന്‍ പറന്നുചെന്നാ കള്ളനെ ഇടം കാലിട്ടു വീഴ്ത്തി.
അവനെ കീഴടക്കി, ജേതാവിനെ പോലെ ആ സ്ത്രീയുടെ ബാഗും കൈയ്യിലെടുത്ത് മടങ്ങുമ്പോള് നാണപ്പന്‍ കേട്ടു, പിന്നില്‍നിന്നും വീണ്ടും ആക്രോശം,
“കള്ളന്‍ !! കള്ളന്‍ !!”
ഇത്തവണ പുരുഷ ശബ്ദം.
വീണ്ടും കള്ളനോ??? കെട്ടടങ്ങിയിട്ടില്ലാത്ത പോരാട്ടവീര്യവുമായി നാണപ്പന്‍ വീണ്ടും തിരിഞ്ഞു, നേരിടാനുറച്ചു തന്നെ…
പക്ഷെ……
നാണപ്പന്റെയുള്ളിലെ വീര്യമെല്ലാം ചോര്‍ന്നു പോയി.. ഇപ്പോള്‍ അവനാണു വിളിച്ചു കൂവുന്നത്. അവന്‍ ആ കള്ളന്‍. അവന്‍ തന്റെ നേര്‍ക്കു വിരല്‍ ചൂണ്ടി ആക്രോശിക്കുന്നു, “കള്ളന്‍ !! കള്ളന്‍ !!” തന്റെ നേരെ പാഞ്ഞടുക്കുകയാണ് അവന്‍.. അവനു പിന്നിലായി അനേകം ചൂണ്ടു വിരലുകള്‍ തനിക്കു നേരെ നീണ്ടു വരുന്നു..
………
………
ഒരു കടന്നല്‍ക്കൂട് ഇളകി വന്നു മൂടിയ പോലെ.. ഇരുട്ട്, സര്‍വ്വത്ര ഇരുട്ട്…
ഒടുവില്‍, വെളിച്ചം വന്നപ്പോള്‍ കണ്ടു. ചുറ്റും കൂടി നില്‍ക്കുന്ന ആ ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിനിടയില്‍ അവളുമുണ്ട്… നാണപ്പന്റെ കൈയ്യില്‍ നിന്നും തെറിച്ചു നിലത്തു വീണു കിടന്നിരുന്ന ആ ബാഗ് അവന്‍, ആ കള്ളന്‍, വന്നെടുത്തു. തലയുയര്‍ത്തി അവന്‍ അവള്‍ക്കരികിലേക്ക് നടന്നെത്തി, ആ ബാഗ് അവളെ ഏല്പിച്ച്, “എന്തെങ്കിലും നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടോ” എന്ന് പരിശോധിക്കാന്‍ പറഞ്ഞു. അവള് ബാഗിന്റെ എല്ലാ അറകളും പരിശോധിച്ച് “ഒന്നും നഷ്ടപ്പെട്ടില്ലെന്ന” ഭാവം മുഖത്ത് പ്രതിഫലിപ്പിച്ച് ആശ്വാസം കൊണ്ടു…
അവള് മുന്നോട്ട് നടന്ന് ഒരു ചുമരില് ചാരിയിരിപ്പായിരുന്ന നാണപ്പന്റെ മുഖത്ത് കാര്‍ക്കിച്ചു തുപ്പി.
അവര്‍ പിരിഞ്ഞു..
അവള് : “വളരെ നന്ദിയുണ്ട് !!”
അവന്‍ : “ഓ.. നന്ദിയുടെയൊക്കെ ആവശ്യമുണ്ടോ?? ഇതൊക്കെ ഞങ്ങളുടെ കര്‍ത്തവ്യമല്ലേ !!”
നാണപ്പന്‍: “ നന്ദി… നഗരമേ നന്ദി…”
Wednesday, February 24, 2010
Subscribe to:
Posts (Atom)
